Mijn band met Mahler

Het Parool vroeg me of ik wilde vertellen over mijn band met Gustav Mahler. Wie is hij voor mij? Wat heb ik met hem?
Hebben jullie even? De laatste zes jaar neemt Mahler genoeg van mijn werktijd in om hem voor de belasting aftrekbaar te maken. Nadat ik het promotie­materiaal schreef voor het Mahler Festival 2020, mocht ik allerlei groten der aarde interviewen voor het Festivalboek. Ook zijn kleindochter Marina. Het was allemaal reuzespannend en liep af met een ­geweldige covid-domper.

Voor het Mahler Festival 2025 mocht ik het hele klusje nog eens opnieuw doen. Plus een kort verhaal schrijven waarin Mahler zelf aan het woord komt. Nee, dat kan niet, want hij is er niet meer, maar als je het literatuur noemt kan het wel. Tijdens het festival presenteer ik talkshows… Het Parool onderbrak me voor een ultra-­essentieel element aan het verhaal: ik woonde toch wel in Amsterdam?
Nou, nee. Mijn stad Utrecht heeft Mahler hoogstens een keer vanuit een boemeltrein geboemeld. Nee, dat was niet het punt, het ging om de voorwaarde dat ik een prominente Amsterdammer moest zijn.
Tja. Dat kan en wil ik er niet van maken. Maar plots verscheen mij een perfect bij Mahler passend beeld voor ogen. Net als hij heb ik namelijk een schrijfhuisje, en dat staat wél in Amsterdam. Sterker nog, dáár interviewde ik opnieuw zijn ­kleindochter, die me complimenteerde met mijn tuin. En pianist Julius Drake, en nog een paar mensen. Net als Mahler heb ik zo’n plek nodig omdat overal elders iedereen door mijn gedachten heen kletst. In de zomer, als in mijn straat de hogedrukspuiten en karaoke­machines brullen en de buren daar weer overheen, ben ik er soms wel vijf dagen en nachten achter elkaar. De mensheid ontkennend.

En of ik iets met Mahler heb. Zeker in Amsterdam.