Haken tijdens een concert

In een mentaal wat minder goede perio­de haalde ik veel rust en concentratie uit handwerken. Om precies te zijn haken. Als ik een complex patroontje aan het uitvoeren was, kon ik veel aandachtiger luisteren dan als ik met lege handen zat. Dus nam ik ook wel eens een haakwerkje mee naar concerten of lezingen. Anders dan breien tikt haken niet, dat scheelt. En ik had altijd spreien, beertjes en pannenlappen genoeg om weg te geven – soms zelfs aan de optredende artiest.

Achteraf gezien was ik mijn tijd vooruit. Steeds meer musici en concertzalen organiseren rustgevende activiteiten op klassieke muziek, of programmeren andersom rustgevende muziek waarbij je tot handelen kunt komen. ­Jongerenvereniging Entrée kwam met Study Sessions om studenten door hun tentamens te trekken, TivoliVredenburg deed hetzelfde middels Blokken met Bach.

Yoga met harp of strijkers erbij is zo’n beetje uitgevonden in onze Grote Zaal. Ligconcerten, al dan niet buiten, zijn nu al jaren een constante klassieke verkoopknaller in het hele land. Wandelconcerten kun je ’s zomers her en der bezoeken. Het is wachten op iets met legpuzzels. Stockhausen in 1000 stukjes?
De marketingtrefwoorden zijn steeds ongeveer hetzelfde: kalmte, tot jezelf komen, diepere lagen van ontspanning. Dat is natuurlijk deels omdat je moeilijk kunt schrijven dat de muziek een soort van opgewaardeerd behang is. Maar ook omdat het in veel gevallen méér is. Zo geeft sopraan Elisabeth Hetherington yoga­concerten waarbij het publiek mee-ademt en -zingt met Monteverdi en Couperin. In Trouw vertelde ze hoe levensveranderend die ervaring kan zijn voor alle partijen.

Deze maand gaat er in TivoliVredenburg gehandwerkt worden op live-muziek. Een titel is er op het moment dat ik dit schrijf nog niet. Ik kop hem even in: Haken met Händel, Punniken met Puccini – het doorbreekt ook mooi de traditionele rollen der seksen. Zelf borduur ik tegenwoordig. Vermoedelijk met Boccherini.