Normale dingen

Mijn verkering en ik leggen soms onze sociale-media-tijdlijnen naast elkaar. Op die van hem staan meer wielrenners, hedendaagse kunstenaars en vrouwen, op die van mij meer tuinders, klassieke musici en poezen. Bij ons allebei is de hoeveelheid nieuws en vooral de tsunami aan meningen die daardoor wordt voortgebracht overweldigend. Mijn verkering is van de school die dat allemaal wil lezen en weten, ik ben zo iemand die het liever wegstopt, en geregeld een maand of vier verdwijnt van de sociale media omdat ze het niet meer aan kan zien.

Vlak voor ik dat punt bereik heb ik veel aan accounts als ‘Metal without context’. Op deze twitterfeed verschijnen louter foto’s van metalbands, meestal in angstaanjagend bedoelde uitmonstering, al dan niet voorzien van duivelshoorns of een kettingzaag. Juist omdat er geen ‘context’ bij staat, en geen muziek bij klinkt, is de boodschap krachtig en relativerend. Een andere absolute aanrader is ‘Composers doing normal shit’, met foto’s van, inderdaad, componisten (en bekende musici) die normale dingen doen. 

Wie nu levende muziekgiganten met een social-media-account volgt, weet dat ze voornamelijk hoogtepunten meemaken. Ze treden op in Carnegie Hall, winnen prijzen, ontmoeten vooraanstaande vakgenoten en wisselen dat af met een benefietoptreden voor zieke kinderen. Tussendoor zijn ze er niet. Hoe anders is dat op @normalcomposers. Hier eten de grote namen hotdogs, doen ze de afwas, gaan ze naar bouwmarkten. Een schare aan volgers stuurt de bewijsbeelden in. Stockhausen ruimt sneeuw. Sjostakovitsj keept een bal. Poulenc gooit de kussens voor het tuinmeubilair naar buiten. Webern plant bloemen.

Veel foto’s komen uit tijden dat men secondenlang moest poseren voor een scherp beeld en dus zeer serieus, wantrouwend bijna kijkt. Zodoende zien Richard Strauss’ picknicks, Mahlers feestjes, Elgars fietstochtjes en Messiaens huwelijk eruit alsof je er niet per se bij geweest had willen zijn. Maar toch, zoveel jaar later, ben je er even bij en zorgen de foto’s ervoor dat je even niet in het nu bent, met zijn nieuws en zijn meningen. 

Vrouwkje Tuinman publiceerde zes dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. In september 2019 verscheen haar bundel Lijfrente, waarvoor ze De Grote Poëzieprijs 2020 won. Ze werkt aan een nieuwe roman en schrijft geregeld voor theater- en ­familievoorstellingen.