Concertgebouworkest op reis (slot): werken of spelen?

Op onze laatste dag in Wenen fiets ik in m’n eentje naar het Hundertwasserhaus, dat er een beetje verlopen bij ligt. De vrolijk bedoelde kleuren zijn dof en vervuild, de klimplanten halfdood. KunstHaus Wien, even verderop, laat veel beter de speelsheid zien van de kunstenaar Friedensreich Hundertwasser. Over de golvende vloeren loop ik langs al zijn kleurige schilderijen, tapijten en ‘Baummieter’: bomen die van binnen door de gevel naar buiten groeien. Wat een levendige speelsheid, echt heerlijk om te zien. Zijn geschreven verlangen naar Oostenrijk als keizerrijk laat ik dan maar even voor wat die is...

Ik denk terug aan iets dat Olivier zei, tijdens de auditietraining in Luzern: ‘We zijn van jongs af aan zo hard bezig met werken: om je instrument te leren beheersen, om de muziek te begrijpen, om alles perfect te kunnen uitvoeren. Maar daarbij vergeten we soms dat we een instrument spelen, terwijl spelen eigenlijk de essentie is van wat we doen.’

Dan gaat het niet zozeer om maar wat aan te klooien (hoewel ook zinvol op z’n tijd) als wel om te blijven zoeken naar betekenis in de muziek, creatief en flexibel te zijn, nieuwsgierig te blijven. En altijd ook genoeg grapjes maken.

Op tournee, tijdens ons zwevende leven, zoeken velen van ons de speelsheid zoveel mogelijk op. In de eerste plaats natuurlijk tijdens het spelen van al die concerten, in al die verschillende zalen die allemaal anders klinken. Maar ook na afloop, met een biertje. In Londen, slenterend door Chinatown. Met een duik in het grote meer van Luzern. Op de museumnacht van Berlijn. En door te gaan dansen in de aller-allerfoutste schlagerdisco van Wenen.