Concertgebouworkest op reis (4): met een biertje in Berlijn

We hebben vijf dagen adempauze, thuis. Ik heb er één nodig om bij te slapen; de andere dagen studeer ik in een van de repetitiestudio’s van het orkest voor een solorecital, eind september. Geliefde en poes zijn er net weer aan gewend dat ik terug ben en dan gaan we alweer weg. Ongezellig!

Voort dan maar, op naar Berlijn. Ik ben dol op de Philharmonie, de intimiteit van het publiek aan alle kanten om je heen, de zaal niet te groot en niet te klein, de akoestiek helder en mooi, zonder opsmuk. ‘Het Hol van de Leeuw’ noemen sommige orkestleden het ook wel, een licht jaloerse verwijzing naar de thuishaven van de Berliner Philharmoniker, met hun status, riante salaris en het belangrijkste van alles: een geweldige kantine.

Hier wil je echt goed spelen. Klaus lijkt dat ook zo te voelen en heeft er echt zin in vanavond. Hij waarschuwt om niet te klinisch te spelen in deze zaal (‘zoals op een cd’) maar onze klankvoorstelling groot en rijk te houden. Ik zit er lekker in tijdens het concert en voel een intense collectieve concentratie. Maar na afloopt blijken de meningen over hoe het ging wild verdeeld. Zo is het vaker, zo moeilijk is het blijkbaar om buiten je eigen perspectief te beoordelen wat we aan het doen zijn. Dat is soms nogal vervreemdend: je hebt samen muziek gemaakt op hetzelfde moment, op hetzelfde podium, maar toch een totaal verschillende avond beleefd. Alsof we in verschillende werelden waren. En helemaal niet zo verbonden als ik had gedacht.

Maar door dat napraten komen we toch wel weer tot elkaar, zeker met een biertje en een verse pretzel erbij. Dus op de receptie na het concert blijven we nog lang hangen.