Concertgebouworkest op reis (2): op naar Salzburg

Ik doe een dut. In m’n sluimer hoor ik boven mij toonladders rondwervelen van een fluitist. Ergens links, flarden van Strauss’ Hoboconcert. Dat moet Sacha zijn [Alexander Krimer, red.], die zag ik net nog op de gang. De strijd tussen middagslapers en mensen die willen studeren op gehorige hotelkamers is nooit beslecht, maar ik vind het juist fijn om mijn collega’s zo te horen. Zelf krijg ik dan ook zin om te studeren. En anders is er altijd nog Ohropax, dat werkt ook prima bij mijn bovenburen.

Maar het is een lange dag. Vroeg op, vliegen naar München, nog drie uur in de bus naar Salzburg, waar het giet van de regen. We hebben ’s middags drie uurtjes voor onszelf voordat we weer de bus in gaan, op weg naar de zaal. Daarin moeten idealiter drie dingen gebeuren: eten, slapen en studeren. Maar soms moet je kiezen. En soms is er gewoon een geweldig museum waar je even in moet.

Er moeten nog drie dingen gebeuren: eten, slapen en studeren. Maar soms moet je kiezen

Ik blijf in het hotel. We zitten toch niet in het centrum en het blijft gieten. Gelukkig is er hier een fijn restaurant, gezelligheid met klarinettist Olivier [Patey, red.] die hetzelfde plan had, en ben ik toch echt een beetje in Oostenrijk met Eierschwammerl mit Knödel op mijn bord. Daar kun je wel een Mahler op spelen. 

Eenmaal op de Salzburger Festspiele is de voorrepetitie nogal een worsteling met de akoestiek. Klaus gaat even in de zaal luisteren terwijl Aurel Dawidiuk, onze associate conductor die Klaus assisteert, ons in een paar Mahler-passages leidt. Alles klinkt al gauw hard en scherp. We moeten hard werken om het weer rond en gelaagd te krijgen. En dat lukt pas op het concert. Misschien hebben we die concentratie nodig om de juiste klankvoorstelling te hebben.

Onder de strijkers voel ik een actief soort intiem samenspel dat me verrast. Berio krijgt een speelsheid die het eerder niet had. In Mahlers Adagietto smelten we samen en smeden klanken en lijnen die het af en toe breekbaar laten zweven, maar altijd vloeien we ook weer door, binnen een liefdevolle, tedere klankwereld die me weer raakt, hoe vaak we het ook gespeeld hebben.

Om half twaalf ’s avonds stappen we pas van het podium: het concert begon laat en het is een lang programma. Nog een biertje, oké twee, en naar bed.