1

Johann Pachelbel (1653-1706)
Bij leven was hij alom geliefd als orgelcomponist, nu is zijn naam bovenal verbonden aan de Canon in D groot voor drie violen en basso continuo.

2

Bedřich Smetana (1824-1884)
Jammer dat je uit zijn orkestsuite Mijn vaderland hier bijna altijd alleen het deel De Moldau hoort, en incidenteel de Ouverture ‘Die verkaufte Braut’; om zijn opera’s en kamermuziek te horen moet je naar zijn geboorteland Tsjechië gaan.

3

Max Bruch (1838-1920)
Bruch beklaagde zich over de eenzijdige aandacht voor zijn Eerste vioolconcert – er volgden er nog twee – en dat is nooit veranderd, al klinkt soms ook Kol Nidrei of de Schotse fantasie, en bracht het Concertgebouworkest in 2018 het curieuze Concert voor twee piano’s.

4

Isaac Albéniz (1860-1909)
Iberia, de monumentale pianosuite die Albéniz in zijn laatste vijf levensjaren componeerde, degradeerde al zijn eerdere pianowerken en overtrof zijn dappere opera-ambities; alleen het mysterieuze La Vega komt in de buurt.

5

Paul Dukas (1865-1935)
Wie Dukas zegt, zegt De tovenaarsleerling – en zwijgt helaas over het ballet La Péri, de opera Ariane et Barbe-bleue, de imposante Pianosonate en de vele stukken die de extreem zelfkritische componist vernietigde.

6

Carl Orff (1895-1982)
De immense populariteit van Carmina Burana echoot na in game- en filmmuziek en overstemt de rest van Orffs oeuvre vol extremen.

7

Joaquin Rodrigo (1901-1999)
Het knisperende neoclassicisme van de blinde componist gaat veel verder dan het eeuwige Concierto de Aranjuez voor gitaar en orkest: veel van zijn andere soloconcerten, waaronder het Concierto de estío voor viool, zijn minstens even pakkend.