Fermate
door Anna de Vey Mestdagh 23 apr. 2020 23 april 2020
Tweede violiste in het Concertgebouworkest Anna de Vey Mestdagh laat in haar maandelijkse column voor Preludium weten wat haar zoal bezighoudt. Deze maand: alle concerten afgelast.
Ten tijde van het schrijven van dit stukje is het hele land in de ban van het coronavirus. Voor ons betekent het dat alle concerten zijn afgelast. ‘U hoeft vanavond niet te komen, en de komende weken ook niet.’
De verwerking van dit bericht gaat in drie fases. Eerst: wat zullen we nou krijgen, de show ging toch altijd door, koude handen of niet? Dan komt de berusting: nou ja, eindelijk weer eens lekker lezen, rustig studeren, de kast opruimen. Om uiteindelijk te beseffen dat we eigenlijk al weken, zo niet maanden bezig waren met de praktische, maar ook de mentale voorbereidingen van al die concerten en dat we nu blijven zitten met heel veel opgebouwde energie.
Zonder de spanningsboog die een reeks concerten met zich meebrengt duren de dagen opeens enorm lang. Waarom zou je je kast nog opruimen als het morgen ook kan? Waarom studeren als je niet weet wanneer het volgende concert plaatsvindt? Waarom een middagdutje doen als je de komende weken eindeloos kunt slapen? Je zou er bijna heel veel Coronabiertjes van gaan drinken, ware het niet dat de smaak van dat spul niet te vergelijken is met die van een stevige Duvel, liefst samen te drinken met collega’s na een geslaagd optreden. Dat is pas wat je noemt welverdiende rust.
Wat me terugbrengt naar de muzikale betekenis van het woord corona. Toevallig of niet, de corona oftewel fermate geeft aan dat een noot of akkoord langer aangehouden dient te worden. Er ontstaat op die manier een rustmoment, maar dan wel eentje met de belofte dat de muziek binnen afzienbare tijd weer verder gaat. Nu alles opeens helemaal stil ligt wordt duidelijk hoe groot het gemis is. Het voelt alsof we, ieder voor zich, opgesloten zitten in een gestolde fermate. Laat de muziek gauw weer verder gaan, attacca tutti con moto!
Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het Concertgebouworkest.
Ten tijde van het schrijven van dit stukje is het hele land in de ban van het coronavirus. Voor ons betekent het dat alle concerten zijn afgelast. ‘U hoeft vanavond niet te komen, en de komende weken ook niet.’
De verwerking van dit bericht gaat in drie fases. Eerst: wat zullen we nou krijgen, de show ging toch altijd door, koude handen of niet? Dan komt de berusting: nou ja, eindelijk weer eens lekker lezen, rustig studeren, de kast opruimen. Om uiteindelijk te beseffen dat we eigenlijk al weken, zo niet maanden bezig waren met de praktische, maar ook de mentale voorbereidingen van al die concerten en dat we nu blijven zitten met heel veel opgebouwde energie.
Zonder de spanningsboog die een reeks concerten met zich meebrengt duren de dagen opeens enorm lang. Waarom zou je je kast nog opruimen als het morgen ook kan? Waarom studeren als je niet weet wanneer het volgende concert plaatsvindt? Waarom een middagdutje doen als je de komende weken eindeloos kunt slapen? Je zou er bijna heel veel Coronabiertjes van gaan drinken, ware het niet dat de smaak van dat spul niet te vergelijken is met die van een stevige Duvel, liefst samen te drinken met collega’s na een geslaagd optreden. Dat is pas wat je noemt welverdiende rust.
Wat me terugbrengt naar de muzikale betekenis van het woord corona. Toevallig of niet, de corona oftewel fermate geeft aan dat een noot of akkoord langer aangehouden dient te worden. Er ontstaat op die manier een rustmoment, maar dan wel eentje met de belofte dat de muziek binnen afzienbare tijd weer verder gaat. Nu alles opeens helemaal stil ligt wordt duidelijk hoe groot het gemis is. Het voelt alsof we, ieder voor zich, opgesloten zitten in een gestolde fermate. Laat de muziek gauw weer verder gaan, attacca tutti con moto!
Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het Concertgebouworkest.