­‘Diamanten symfonieën’ bij de kringloop

Er is bijna niets dat me zoveel plezier en rust brengt als een bezoek aan kringloopwinkels. Allemaal spullen die ik niet hoef te hebben! Maar ook vrijwel gratis vervangers voor (aan wie?) uitgeleend gereedschap dat nooit terug zal komen!

Soms maak ik de fout bij de cd’s te gaan kijken. Ja, ik heb nog een cd-speler, en trouwens ook een VHS-recorder, een dvd-speler, een faxmachine en een pick-up, zoals mensen van een zekere leeftijd een platenspeler noemen.
Het moet gezegd: bij de lp’s (dat zijn die dingen die je op een pick-up legt) vind je, als je genoeg uithoudingsvermogen hebt, wel eens iets. Het meeste is Alle dertien goed, maar zo door de jaren heen heb ik een leuke collectie Stravinsky, Dvořák en zelfs Xenakis op vinyl opgebouwd – à 1 euro per stuk.

Maar de cd’s… Het kan natuurlijk leuk zijn om de Best of Madonna te vinden, vooral omdat je dan door de rest niet heen hoeft. Maar het punt is dat deze insteek de hele klassieke kringloopbak bepaalt. Men verkoopt schijven met ­‘romantische orkestwerken’, ‘spectacular classics’ en ­‘diamanten symfonieën’. Ik verzin dit niet. Op de omslag staat een door rookwolken/vlammen omgeven viool. Of plaatjes van componisten die niet dood naast elkaar gevonden willen worden – maar dat zijn ze wel, dood, en naast elkaar. Deze cd’s worden omgeven door een niet aflatende stroom edities van (blijkbaar niet zo) Aangenaam klassiek.
Bovenop de kast staat onveranderlijk de meest ontmoedigende categorie. De volledige operageschiedenis samengevat in acht schijven. Een box met alle 104 symfonieën van Haydn. Een verhuisdoos met de complete Mozart. Of meteen maar: 1000 classical masterpieces. Opvallend vaak zitten deze sets nog in het folie.

Ondertussen kan ik het schudden als ik Fauré zoek. Of Von Bingen. Of Slayer. Gelukkig heb ik nog een pick-up.