Moeten we wandelconcerten gaan geven? / Aan de wandel!

Iedere zomer vindt in de Royal Albert Hall in Londen een heel bijzonder festival plaats: de BBC Proms. Die naam stamt uit de tijd dat de concerten nog buiten in Hyde Park plaatsvonden voor een wandelend publiek. Tegenwoordig refereert het eerder aan de vele staplaatsen in het midden en op de bovengalerij van de zaal, zo’n duizend in totaal. Tot ons grote genoegen mocht ook het Concertgebouworkest afgelopen augustus voor het eerst sinds lange tijd weer op de Proms aantreden.

Van binnen deed de Royal Albert Hall denken aan een grote circustent, met platte paarse ballonnen die vlak onder de nok leken te zweven. Het beweeglijke publiek, dat met ritmische klap- en juichkoren de musici aanmoedigde, verhoogde daarbij de feestvreugde. Maar dat niet alleen, het leek alsof de concentratie van zowel het orkest als het publiek dubbel intens was. Onze Britse contrabassist Felix Lashmar vertelde later dat hij tijdens de beide concerten die we er speelden zijn tranen niet kon inhouden.

Eenmaal terug in Amsterdam kon ik het niet laten om nog een beetje na te mijmeren over het succes van de Proms. Wat gebeurde er nou precies, waar kwam dat intense gevoel vandaan? Misschien had het te maken met het wandelende publiek. Misschien is het zo dat bewegende mensen anders luisteren, net zoals bewegende kinderen beter schijnen te leren. En misschien moeten wij in Amsterdam ook maar weer eens wandelconcerten gaan organiseren, net als heel vroeger. Begin vorige eeuw werden er concerten gegeven in de achtertuin van Het Concertgebouw, totdat er een trambaan door de De Lairessestraat werd aangelegd en de ratelende wielen van de tram de muziekbeleving te zeer verstoorden.

Wat houdt ons eigenlijk tegen om die traditie in ere te herstellen, maar dan wel binnen in Het Concertgebouw? Haal de stoelen uit de Grote Zaal en de Waco’s, oftewel de Amsterdamse wandelconcerten, kunnen beginnen.