Hoe bemachtig je een plek?

Om in het Concertgebouworkest aangenomen te worden moet je auditeren voor een commissie van zo’n 25 orkestleden. Daar is geen ontkomen aan, ook niet als je al jaren naar grote tevredenheid als remplaçant hebt meegespeeld of wanneer je als vast orkestlid promotie wilt maken.

Het proefspel bestaat uit meerdere etappes. Allereerst bepaalt de selectiecommissie wie er uitgenodigd worden. Bij mensen met weinig ervaring vragen we eerst om een ­opname, om te voorkomen dat we talent laten liggen. Sommige gegadigden moet je juist tegen zichzelf beschermen: ‘Naast mijn werk als loodgieter speel ik sinds twee jaar dwarsfluit. Het lijkt me een mooie ervaring om af en toe in uw orkest mee te kunnen spelen.’

Het proefspel zelf bestaat uit drie ­rondes, waarbij er steeds via stemming wordt bepaald wie er naar de volgende ronde gaat. Om vooringenomenheid tegen te gaan is veertig jaar geleden besloten om de eerste twee rondes achter een scherm te houden. ‘U hoort nu kandidaat nummer 1.’ Uiteindelijk blijft er dan meestal een handjevol mensen over dat in de finale speelt. Nu zonder scherm, want we willen toch wel weten of iemand niet toevallig op z’n kop staat. De kandidaat met de meeste stemmen krijgt de baan, maar soms zijn de stemmen zo verdeeld dat er niemand wint.

Je moet dus door heel wat brandende hoepels springen voordat je zo’n felbegeerde plek in het orkest bemachtigt. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de stressfactor. Want wanneer je weet dat ieder nootje dat je speelt kritisch beoordeeld wordt, blijf dan maar eens mooi en ontspannen musiceren. En dat is natuurlijk toch waar we met zijn allen op uit zijn. De beste voorbereiding op een auditie is om onder de meest erbarmelijke omstandigheden te ­oefenen. In de ijzige kou, nadat je tien keer de trap op en af bent gerend, met een ­strenge leraar die in je nek staat te hijgen. Als je het dan nog kunt, ja dan maak je een kans.