Wat klinkt er in de huiskamer van Leendert van Gastel?
door de redactie 11 dec. 2020 11 december 2020
Waar luisteren Preludium-lezers naar? Deze maand componistennazaat Leendert van Gastel.
Hoe zit je er op dit moment bij?
‘Mijn werkgever DNB houdt zich strikt aan de corona-adviezen van de regering. Het werk speelt zich dan ook voor 99% thuis af, en contacten zijn via Skype, WebEx en dergelijke. Ondertussen is het achterstallig onderhoud aan het huis flink aangepakt, dat is tenminste nog een voordeel van deze periode. Dat onderhoud is nu praktisch bijgewerkt, laat het vaccin nu maar komen...’
Waar luister je nu graag naar?
Veel vocaal. Ik luister opnieuw naar oude lp’s. Je herontdekt zo de grote stemmen uit de tijd van vóór de cd, zoals Teresa Berganza, Frederica von Stade en de jonge Placido Domingo. Sinds #MeToo kennen we die als schuinsmarcheerder. In zijn stem, overrompelend, charmant, meen ik nu de lossere moraal van toen terug te horen. Dat zal wel inbeelding zijn.
Kijk je ook naar tv-uitzendingen of streams?
‘Het is er nog niet van gekomen. Als ik van het Concertgebouworkest een mailtje met een leuk programma krijg, waardeer ik dat wel. Nu nog iets mee doen.’
Wat mis je het meest nu er geen liveconcerten zijn?
‘Het gezamenlijk beleven van een muzikale herschepping. Zo’n gedachtespinsel van zegge 100 jaar geleden wordt door de musici weer tot leven gewekt. Maar als de klanken wegsterven trekt de muziek zich als het ware weer terug in de partituur, wachtend op de volgende uitvoering. Je was erbij, samen met de anderen in de zaal!’
Stel dat je weer naar concerten kunt, waar ga je dan heen?
‘Strijktrio’s, of -kwartetten in de Kleine Zaal, met zijn fantastische akoestiek. Of blazers!’
Welke muziek moet iedereen volgens jou horen?
‘Mijn broer en moeder zijn momenteel intensief bezig met de muzikale erfenis van mijn grootvader Paul Hermann, componist en cellist. Pakweg honderd jaar geleden heeft hij opgetreden in Het Concertgebouw. Helaas heeft hij de oorlog niet overleefd. De Leo Smit Stichting schenkt aandacht aan bijna vergeten, vervolgde componisten zoals hij. De ‘verboden muziek’ van deze componisten is vaak heel mooi, ook los van hun dramatische levensverhalen. Hier zou Het Concertgebouw ook wat mee mogen doen!’
Hoe zit je er op dit moment bij?
‘Mijn werkgever DNB houdt zich strikt aan de corona-adviezen van de regering. Het werk speelt zich dan ook voor 99% thuis af, en contacten zijn via Skype, WebEx en dergelijke. Ondertussen is het achterstallig onderhoud aan het huis flink aangepakt, dat is tenminste nog een voordeel van deze periode. Dat onderhoud is nu praktisch bijgewerkt, laat het vaccin nu maar komen...’
Waar luister je nu graag naar?
Veel vocaal. Ik luister opnieuw naar oude lp’s. Je herontdekt zo de grote stemmen uit de tijd van vóór de cd, zoals Teresa Berganza, Frederica von Stade en de jonge Placido Domingo. Sinds #MeToo kennen we die als schuinsmarcheerder. In zijn stem, overrompelend, charmant, meen ik nu de lossere moraal van toen terug te horen. Dat zal wel inbeelding zijn.
Kijk je ook naar tv-uitzendingen of streams?
‘Het is er nog niet van gekomen. Als ik van het Concertgebouworkest een mailtje met een leuk programma krijg, waardeer ik dat wel. Nu nog iets mee doen.’
Wat mis je het meest nu er geen liveconcerten zijn?
‘Het gezamenlijk beleven van een muzikale herschepping. Zo’n gedachtespinsel van zegge 100 jaar geleden wordt door de musici weer tot leven gewekt. Maar als de klanken wegsterven trekt de muziek zich als het ware weer terug in de partituur, wachtend op de volgende uitvoering. Je was erbij, samen met de anderen in de zaal!’
Stel dat je weer naar concerten kunt, waar ga je dan heen?
‘Strijktrio’s, of -kwartetten in de Kleine Zaal, met zijn fantastische akoestiek. Of blazers!’
Welke muziek moet iedereen volgens jou horen?
‘Mijn broer en moeder zijn momenteel intensief bezig met de muzikale erfenis van mijn grootvader Paul Hermann, componist en cellist. Pakweg honderd jaar geleden heeft hij opgetreden in Het Concertgebouw. Helaas heeft hij de oorlog niet overleefd. De Leo Smit Stichting schenkt aandacht aan bijna vergeten, vervolgde componisten zoals hij. De ‘verboden muziek’ van deze componisten is vaak heel mooi, ook los van hun dramatische levensverhalen. Hier zou Het Concertgebouw ook wat mee mogen doen!’