Operazangeres Laetitia Gerards: ‘Ik hou niet van hokjes’

Een statig oud huis aan een Amsterdamse gracht, de gastvrije thuishaven van Laetitia Gerards en haar vriend, met hun ­eenjarige dochtertje. De grote woonkeuken draagt nog de sporen van de vorige avond, toen Laetitia de complete cast van Operetta Land had uitgenodigd. Behalve als graaf Lothar in deze wonderbaarlijke creatie van Steef de Jong bij De Nationale Opera, was ze recent ook te zien in de succesvolle televisieserie Beste zangers. ‘Operetta Land ligt echt in mijn comfort zone’, vindt ze, ‘het is bijna wie ik bén. Niet die rol per se, maar het met zoveel plezier muziek maken, mooie muziek met een groot orkest en fantastische collega’s, in dat prachtige decor. Genieten!’

Kameleon

Ze kwam er al heel jong achter dat ze meer dan één ding wilde doen: ‘Ik ben een kameleon, maar mijn kern is: verhalen vertellen met behulp van muziek. In wezen ben ik een klassieke zangeres die ook dol is op musical, met misschien eens een uitstapje naar pop. En omdat ik nu eenmaal niet van hokjes houd, wil ik heel graag opera blijven combineren met lichte muziek. Beste zangers was wat dat betreft een nieuw avontuur voor me, al was het maar vanwege het zingen met microfoon. Dat is echt anders dan ik gewend ben. Je kunt dingen met je stem doen die om een andere techniek vragen. Zoals meer lucht gebruiken, zachter zingen, meer vanuit de borststem, minder duidelijk articuleren. Een heel nieuwe ervaring.’

Cello

Met twee zusjes groeide Laetitia op in Helmond, waar haar vader als ­psychiater werkzaam was. ‘Een warm gezin’, herinnert ze zich. ’Er was altijd muziek, mijn moeder gaf pianoles, we speelden allemaal een instrument. Ik begon op mijn vierde al met cello. Op mijn dertiende mocht ik naar de academie voor jonge musici van het Conservatorium Tilburg, waar ik twee jaar later ook muziektheater ging studeren. Tot ik definitief voor zang koos, omdat daarin alles samenkwam: mijn twee grote liefdes, muziek en theater.’ Op haar negentiende verhuisde ze naar Amsterdam, waar ze in 2016 summa cum laude afstudeerde. Nu wordt ze nog altijd gecoacht door Margreet Honig. 

‘Af en toe speel ik nog cello, als er niemand luistert’

De overgang van cello naar zang, hoe heeft ze die ervaren? ‘Het was een grote stap, maar ik merkte dat ik heel zenuwachtig werd als ik op die cello solo moest spelen. Ik zat in een regionaal jeugdorkest en dat vond ik fantastisch: samen met je leeftijdgenoten muziek maken! Maar ik wilde ook vóór dat orkest zitten, en daar was ik niet goed genoeg voor. En vooral te zenuwachtig. Wat ik ook miste was het lekker gek kunnen doen op het podium, het theater. Maar toen ik ­toneellessen nam, merkte ik dat ik de muziek miste – muziek is toch echt mijn taal. Wat ik nu doe, voelt als mijn bestemming. Ik heb wel nog altijd mijn mooie cello, waar ik af en toe op speel, als er niemand luistert. Mezelf begeleiden op die cello heb ik ooit overwogen, maar dat is zo moeilijk! Ik sta er nu wel wat meer voor open.’ 

Zelfvertrouwen

In 2014 werd haar de Concertgebouw Young Talent Award toegekend. Wat heeft dat haar gebracht? ‘Vooral zelfvertrouwen. Het gevoel dat het goed was wat ik deed, op een plek waar ik zo naar opkeek! Ik was negentien, had net mijn eerste lessen klassieke zang gehad en wist nauwelijks wat ik aan het doen was. Maar muziek is altijd mijn taal geweest, en ik heb van jongs af aan heel onbevangen kunnen zingen. Mijn carrière is daar begonnen, in Het Concertgebouw [als Maria in een productie van Bernsteins West Side Story, ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van Het Concertgebouw in 2013, red.]. Natuurlijk ben je ook als zangeres ­zenuwachtig, maar het helpt dat je in een rol stapt. Daarom ben ik zo dol op theater.’

Gerards leidt een druk bestaan met werk en gezin. ‘Ik heb altijd geweten dat ik een zangcarrière ambieerde, maar ook een gezin wilde hebben. Gelukkig is er kinderopvang, zijn er grootouders die helpen, en heeft mijn vriend na de bevalling zes maanden vrij genomen van zijn werk om er voor ons te zijn zodat ik weer snel terug in shape kon komen. Natuurlijk ervaar ik ook wel druk in dit vak: ik ben nogal perfectionistisch. Het kan altijd beter, dus moet je jezelf blijven uitdagen en altijd goed voorbereid zijn. Maar dat houdt me niet tegen, ik heb er bewust voor gekozen.’ 

Kerstsfeer

Voor de kerstconcerten op 18 en 28 december mocht ze zelf, in overleg, het repertoire kiezen. ‘Van alles wat, licht en klassiek, filmmuziek, bekende kersthits als O Holy Night en Have Yourself a Merrry Little Christmas, maar ook een klassieker als Laudate Dominum van Mozart. Ik houd van die kerstsfeer, thuis bij de haard, glaasje wijn erbij. Heerlijk!’

‘Ik ben een goede zangeres, maar ik heb niet de ambitie om de hele wereld over te vliegen’

Toch, hoe belangrijk het zingen ook voor haar is, er is één ding dat ze nog belangrijker vind: ‘Ik wil gelukkig zijn. Ik weet, ik ben een goede zangeres, maar ik heb niet de ambitie om de hele wereld over te vliegen, van opera naar opera. Ik doe erg mijn best, probeer de muziek zo mooi mogelijk aan het publiek te geven, iets waar ik vroeger niet bij nadacht. Onbevangen als je was, gebeurde dat heel natuurlijk. Maar mijn ultieme streven blijft toch, of het nu in opera of concert is: los kunnen laten wat mensen ervan vinden, me niet druk maken of ik die hoge noot wel kan halen. Het gaat erom echt het verhaal te vertellen, volledig in de muziek te zijn. Dat is magisch!’ 

Waar ziet ze zichzelf over tien, twintig jaar?

‘Oh, daar heb ik een saai antwoord op: het leven dat ik nu leid is zo mooi. Ik hoop dat ik over tien jaar nog precies doe wat ik nu doe. Misschien met wat meer nieuwe muziek op mijn repertoire. Maar ook nog altijd met mijn gezin door de bergen wandelen. Zo ­gelukkig blijven als ik nu ben dus.’

Beluister ook onze playlist met muziek horend bij dit artikel: