Iris Hond: ‘Ik ben ongelooflijk streng voor mezelf’
door Frederike Berntsen 24 mei 2021 24 mei 2021
Hoe ziet de werkdag van een componerende pianiste eruit? Eerst koffie, thee, uurtje mediteren? Iris Hond doet haar dagelijkse routine uit de doeken.
-
Iris Hond
Iris Hond
-
Iris Hond
Iris Hond
‘Ik componeer en ik voer uit, dat zijn voor mij gescheiden bezigheden. Als ik een periode voornamelijk aan het schrijven ben, zoals nu, heb ik een vast ritueel. Ik sta om zes uur op en doe de zogeheten Miracle Morning: een routine van een uur waarbij ik in blokken van tien minuten achtereenvolgens mediteer, affirmeer, visualiseer, sport, lees en schrijf. Dan loop ik een rondje met mijn hond Moos en ga ik achter de vleugel zitten. Ik componeer ’s morgens een uur, en om mijn vingers soepel te houden studeer ik ook een uur piano. Rond negenen begint de rest van de dag, waarin ik vaak verder werk aan composities, en die geregeld gevuld is met diverse afspraken.
Inspiratie komt voor mij niet alleen uit contact met andere mensen, maar ook uit niets doen: als er bij het schrijven van muziek niks in me opkomt, kan ik rustig een tijd naar de toetsen staren. Ik probeer daar elke dag een uur voor te nemen, om de ideeën die in me zitten een kans te geven eruit te laten komen. Ik geloof erg in werken, doen, ergens tijd in steken. De vleugel moet daarbij opgeruimd zijn, goed geslepen potlood, een schone gum en lege vellen bij de hand.
‘Inspiratie komt ook uit niets doen: ik kan rustig een tijd naar de toetsen staren.’
Ik ben heel gestructureerd. Op zondag moet mijn agenda leeg zijn, althans dat is het streven. Dan hoef ik niets en heb ik geen structuur. Vaak gebeuren dan de leukste dingen, omdat alles spontaan verloopt. Ook daaruit kan ik veel inspiratie halen.
Tijdens het componeren oordeel ik niet over wat ik schrijf, dat doe ik pas de volgende dag, anders blokkeer ik het creatieve proces. Dat moest ik leren, ik ben ongelooflijk streng voor mezelf. Ik heb vroeger geleerd om gedisciplineerd te zijn, dat is een groot goed. Als je een droom hebt, moet je daarvoor gaan en heel hard werken. De uitdaging voor mij is om de teugels te laten vieren. Lummelen is nodig, tijd hebben zonder vastomlijnd plan.’
Wie is Iris Hond?
Iris Hond begon op haar derde met pianospelen en studeerde in 2011 summa cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ze verbleef vervolgens drie jaar in de Verenigde Staten, waar ze ook begon met componeren. Iris Hond groeide uit tot een bekend podiumartiest.
Bekijk haar optredens in de Koorzaal en de Grote Zaal:
‘Ik componeer en ik voer uit, dat zijn voor mij gescheiden bezigheden. Als ik een periode voornamelijk aan het schrijven ben, zoals nu, heb ik een vast ritueel. Ik sta om zes uur op en doe de zogeheten Miracle Morning: een routine van een uur waarbij ik in blokken van tien minuten achtereenvolgens mediteer, affirmeer, visualiseer, sport, lees en schrijf. Dan loop ik een rondje met mijn hond Moos en ga ik achter de vleugel zitten. Ik componeer ’s morgens een uur, en om mijn vingers soepel te houden studeer ik ook een uur piano. Rond negenen begint de rest van de dag, waarin ik vaak verder werk aan composities, en die geregeld gevuld is met diverse afspraken.
Inspiratie komt voor mij niet alleen uit contact met andere mensen, maar ook uit niets doen: als er bij het schrijven van muziek niks in me opkomt, kan ik rustig een tijd naar de toetsen staren. Ik probeer daar elke dag een uur voor te nemen, om de ideeën die in me zitten een kans te geven eruit te laten komen. Ik geloof erg in werken, doen, ergens tijd in steken. De vleugel moet daarbij opgeruimd zijn, goed geslepen potlood, een schone gum en lege vellen bij de hand.
‘Inspiratie komt ook uit niets doen: ik kan rustig een tijd naar de toetsen staren.’
Ik ben heel gestructureerd. Op zondag moet mijn agenda leeg zijn, althans dat is het streven. Dan hoef ik niets en heb ik geen structuur. Vaak gebeuren dan de leukste dingen, omdat alles spontaan verloopt. Ook daaruit kan ik veel inspiratie halen.
Tijdens het componeren oordeel ik niet over wat ik schrijf, dat doe ik pas de volgende dag, anders blokkeer ik het creatieve proces. Dat moest ik leren, ik ben ongelooflijk streng voor mezelf. Ik heb vroeger geleerd om gedisciplineerd te zijn, dat is een groot goed. Als je een droom hebt, moet je daarvoor gaan en heel hard werken. De uitdaging voor mij is om de teugels te laten vieren. Lummelen is nodig, tijd hebben zonder vastomlijnd plan.’
Wie is Iris Hond?
Iris Hond begon op haar derde met pianospelen en studeerde in 2011 summa cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ze verbleef vervolgens drie jaar in de Verenigde Staten, waar ze ook begon met componeren. Iris Hond groeide uit tot een bekend podiumartiest.
Bekijk haar optredens in de Koorzaal en de Grote Zaal:
Janine Jansen: ’Geen dag is hetzelfde’
Iris Hond: ‘Ik ben ongelooflijk streng voor mezelf’
Componist Thomas Larcher: ‘De piano gebruik ik zelden’
Mezzosopraan Olivia Vermeulen: ‘Ik ben een beetje bijgelovig’
Pianist Ronald Brautigam: ‘Richard Strauss’ Alpensinfonie is de ideale fietsmuziek’
De werkdag van Augustin Hadelich
Sopraan Lilian Farahani: ‘De beste studiedag betekent soms niets doen’
Violiste Liza Ferschtman: ‘Beginnen met studeren vind ik lastig’
Dirigent Duncan Ward: ‘Soms mondt het uit in nachtelijke schrijfsessies’
Pianist Jan Lisiecki: ‘Je zult mij nooit zien met een koptelefoon op’
Pianist/klavecinist Kristian Bezuidenhout: ‘Om zes uur is het steevast happy hour’
Pianist Stephen Hough: ‘Ik werk op de gekste plekken’
Sopraan Axelle Fanyo: ‘Twintig minuten voor aanvang barst ik vaak opeens van de energie’
Componist Anna Thorvaldsdottir: ‘Ik speel de muziek af in mijn hoofd’
Componist Sally Beamish: ‘De ‘pomodoro-techniek’ is een enorme concentratie-booster’
Pianist Daniel Ciobanu: ‘Ik zit vaak tot midden in de nacht achter de vleugel’
Dirigent Bas Wiegers: ‘Om zeven uur ’s ochtends zit ik al met mijn neus in een partituur’
Dirigent Jasper Staps: ‘Ik volgde een militaire opleiding van tien weken’
Iveta Apkalna: ‘Het leven van een concertorganist speelt zich veelal ’s nachts af’
Muzikantenechtpaar Marie-Elisabeth Hecker en Martin Helmchen: ‘We reizen met onze eigen grote familiebus’
Violist Frank Peter Zimmermann: ‘Desnoods leef ik maar een paar jaar korter’
