Nog geen account of wachtwoord vergeten? Klik hier

Wat is een Fernorchester?

Fernorchester

Een Fernorchester is een groep musici die op enige afstand van het hoofdorkest speelt.

Wat is een Fernochester?

Een Fernorchester (Duits voor ‘orkest op afstand’) is een groep musici die op enige afstand van het hoofdorkest speelt, veelal buiten het podium of zelfs buiten de zaal. Soms is het doel een buitenaardse of hemelse sfeer op te roepen.

Wanneer is het Fernorchester uitgevonden?

Vanaf de negentiende eeuw beginnen componisten instrumentalisten buiten het podium te plaatsen. In eerste instantie gebeurt dit vooral met trompetten in opera’s, zoals in Beethovens ouverture voor Leonore en Berlioz’ Les Troyens. Ook Wagner en Mahler maken gebruik van Fernorchester die voornamelijk uit koperblazers bestaan.

In de twintigste eeuw wordt het effect uitgediept met werken als Charles Ives’ The Unanswered Question (strijkers en trompet) en Gustav Holsts The Planets (vrouwenkoor). In 1971 was het effect zo alomtegenwoordig dat muziekcriticus Maurice Brown het een cliché noemde.

Gaat het altijd goed?

Het gebruik van een Fernorchester is niet zonder problemen. Een instrumentalist buiten de zaal kan immers de dirigent niet zien. Hierdoor misten de musici wel eens hun inzet. Tegenwoordig maakt men soms gebruik van videoschermen om de dirigent voor de musici zichtbaar te maken.

Wat is een Fernochester?

Een Fernorchester (Duits voor ‘orkest op afstand’) is een groep musici die op enige afstand van het hoofdorkest speelt, veelal buiten het podium of zelfs buiten de zaal. Soms is het doel een buitenaardse of hemelse sfeer op te roepen.

Wanneer is het Fernorchester uitgevonden?

Vanaf de negentiende eeuw beginnen componisten instrumentalisten buiten het podium te plaatsen. In eerste instantie gebeurt dit vooral met trompetten in opera’s, zoals in Beethovens ouverture voor Leonore en Berlioz’ Les Troyens. Ook Wagner en Mahler maken gebruik van Fernorchester die voornamelijk uit koperblazers bestaan.

In de twintigste eeuw wordt het effect uitgediept met werken als Charles Ives’ The Unanswered Question (strijkers en trompet) en Gustav Holsts The Planets (vrouwenkoor). In 1971 was het effect zo alomtegenwoordig dat muziekcriticus Maurice Brown het een cliché noemde.

Gaat het altijd goed?

Het gebruik van een Fernorchester is niet zonder problemen. Een instrumentalist buiten de zaal kan immers de dirigent niet zien. Hierdoor misten de musici wel eens hun inzet. Tegenwoordig maakt men soms gebruik van videoschermen om de dirigent voor de musici zichtbaar te maken.