Nog geen account of wachtwoord vergeten? Klik hier
column

Een groot gevoelig hart

door Anna de Vey Mestdagh
23 dec. 2019 23 december 2019

Tweede violiste in het Concertgebouworkest Anna de Vey Mestdagh laat in haar maandelijkse column voor Preludium weten wat haar zoal bezighoudt. Deze maand neemt ze afscheid van Mariss Jansons. 

Eind 2014 kondigde Mariss Jansons aan dat hij na tien jaar afscheid zou gaan nemen als chef-dirigent van het Concertgebouworkest. Het was niet echt een donderslag bij heldere hemel: al jaren kampte hij met een broze gezondheid, zo erg dat we soms vreesden dat hij het eind van een concert niet zou halen.

Het was hoe dan ook duidelijk dat hij keuzes moest gaan maken. Maar pijn deed het wel, want vanaf het begin was de relatie tussen chef en orkest liefdevol en harmonieus. We hielden van hem en we hielden van zijn groot en gevoelig hart.

In zijn eerste jaar nodigde hij alle instrumentengroepen om de beurt uit voor een persoonlijk gesprek, oprecht geïnteresseerd in ieders mening. Hij wist het orkest bij elkaar te houden door op zijn tijd een feestje te organiseren en af en toe een – misschien niet zo heel grappige – anekdote te vertellen, waarbij zijn welgemeende jongensgrijns met de typische korte bovenlip alles weer goed maakte.

Zijn repetities waren tot in de puntjes voorbereid: hij wist precies waar hij aan wilde werken (getuige de papiertjes die uit de partituur staken) en hoe hij zijn tijd wilde indelen (steevast met te weinig tijd voor de toegiften). Aan het eind van ieder concert was aan zijn doorweekte haar en bleek weggetrokken gezicht duidelijk te zien dat hij zich letterlijk met hart en ziel gegeven had.

Om vervolgens weer als herboren en met gladgekamde haren (het kammetje zat altijd in zijn binnenzak) terug het podium op te komen, zijn armen spreidend naar links en naar rechts, het orkest en alleen het orkest de eer gunnend. Als hij al eens wat heftig uit de hoek kwam (schreeuwend: ‘Last desk: punta, punta!’) dan kon je het hem direct vergeven, want het kwam enkel voort uit muzikale gedrevenheid.

Nu is dat groot en gevoelig hart dan toch echt uitgestreden. Maar nooit, nee nooit, zal het uit ons collectieve orkestgeheugen verdwijnen.

Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het  Koninklijk Concertgebouworkest.

Eind 2014 kondigde Mariss Jansons aan dat hij na tien jaar afscheid zou gaan nemen als chef-dirigent van het Concertgebouworkest. Het was niet echt een donderslag bij heldere hemel: al jaren kampte hij met een broze gezondheid, zo erg dat we soms vreesden dat hij het eind van een concert niet zou halen.

Het was hoe dan ook duidelijk dat hij keuzes moest gaan maken. Maar pijn deed het wel, want vanaf het begin was de relatie tussen chef en orkest liefdevol en harmonieus. We hielden van hem en we hielden van zijn groot en gevoelig hart.

In zijn eerste jaar nodigde hij alle instrumentengroepen om de beurt uit voor een persoonlijk gesprek, oprecht geïnteresseerd in ieders mening. Hij wist het orkest bij elkaar te houden door op zijn tijd een feestje te organiseren en af en toe een – misschien niet zo heel grappige – anekdote te vertellen, waarbij zijn welgemeende jongensgrijns met de typische korte bovenlip alles weer goed maakte.

Zijn repetities waren tot in de puntjes voorbereid: hij wist precies waar hij aan wilde werken (getuige de papiertjes die uit de partituur staken) en hoe hij zijn tijd wilde indelen (steevast met te weinig tijd voor de toegiften). Aan het eind van ieder concert was aan zijn doorweekte haar en bleek weggetrokken gezicht duidelijk te zien dat hij zich letterlijk met hart en ziel gegeven had.

Om vervolgens weer als herboren en met gladgekamde haren (het kammetje zat altijd in zijn binnenzak) terug het podium op te komen, zijn armen spreidend naar links en naar rechts, het orkest en alleen het orkest de eer gunnend. Als hij al eens wat heftig uit de hoek kwam (schreeuwend: ‘Last desk: punta, punta!’) dan kon je het hem direct vergeven, want het kwam enkel voort uit muzikale gedrevenheid.

Nu is dat groot en gevoelig hart dan toch echt uitgestreden. Maar nooit, nee nooit, zal het uit ons collectieve orkestgeheugen verdwijnen.

Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het  Koninklijk Concertgebouworkest.

Dit artikel wordt u gratis aangeboden door Preludium. Meer lezen? Abonneer dan nu.