Young 2025: vier jonge talenten kijken vooruit

Concertgebouworkest Young vindt deze zomer voor de vijfde keer plaats. De formule is vertrouwd: kamermuziek, groepsrepetities onder leiding van musici uit het orkest, tutti­repetities met de dirigent van dienst – deze keer Elim Chan – en coaching van United World Colleges gericht op persoonlijke groei, democratie en ambassadeurschap. Na de zomercursus in Akoesticum in Ede volgen concerten in Het Concertgebouw (18 augustus) en de Elbphilharmonie in Hamburg (21 augustus) en het openingsconcert van SAIL On Stage in Amsterdam (20 augustus). Het orkestprogramma is uitdagend: het Cel­loconcert van Elgar met soliste Julia Hagen, de première van Moondog van Elizabeth Ogonek en de monumentale Vijfde symfonie van Sjostakovitsj. En bij SAIL spelen ze samen met de zangers Karsu, Laetitia Gerards en Lucas van Lierop.

Alex Jovanovic (17), Växjö (Zweden) – contrafagot

‘De contrafagot was eigenlijk een toevalstreffer,’ vertelt Alex. ‘Ik wilde ooit hobo spelen, maar ineens stond ik daar met een instrument in handen dat geen hobo was.’ De glimmende kleppen, het donkere geluid en de massieve houten klankkast van de contrafagot zorgden voor liefde op het eerste gezicht. ‘Het moest kennelijk zo zijn. Onze relatie was beklonken.’

Alex woont met zijn familie in Zuid-Zweden, maar zijn muzikale wortels liggen in Servië en Noord-Finland. Zijn overgrootvader, een autodidactisch instrumentenbouwer, plantte onbewust het muzikale zaadje. Hoewel Alex op zijn achtste begon met viool en later altviool, voelde de contra­fagot vanaf zijn twaalfde als thuiskomen. ‘Dankzij mijn geweldige docent Kaitlyn Cameron in Göteborg heb ik me snel kunnen ontwikkelen. Zonder haar was ik hier niet geweest.’

Over Young hoorde hij via een Instagram-post van een Poolse hoboïste. ‘Ik wist meteen: hier moet ik bij zijn.’ Nu kijkt hij reikhalzend uit naar de solopassage in Sjostakovitsj’ Vijfde symfonie: ‘Het is zó bizar leuk om die lage contra­fagotlijnen te mogen spelen in Het Concertgebouw!’

Melis Güney (14), Ankara (Turkije) – altviool

Melis is pas veertien, maar haar muzikale cv is indrukwekkend: masterclasses bij grootheden als Amihai Grosz en Miguel da Silva, podiumervaring bij İş Sanat en een tweede prijs van het Jean Sibelius Concours. ‘Ik ben begonnen op mijn achtste. De strijkers in het orkest spraken me altijd het meest aan, vooral de warme klank van de altviool.’

Thuis in Ankara is ze niet de enige met muzikale aanleg – haar zus is pianiste – en haar dagen zijn strak gepland. ‘Ik begin om 7.30 uur op school, na het gewone curriculum volgen ’s middags lessen in theorie, koor, kamermuziek… en als ik thuis kom, studeer ik verder.’

Melis ontdekte Concertgebouworkest Young via vrienden. ‘Ik had niet veel tijd om me voor te bereiden, maar ik was vastberaden. Dit is een kans om te groeien – als mens én als musicus. Ik kijk enorm uit naar het spelen onder Elim Chan. Ze dirigeert met zo veel energie! En Elgars Cel­loconcert met Julia Hagen? Waanzinnig. Dat stuk is zó emotioneel.’

Frida Lindner (16), Zürich (Zwitserland) – cello

‘De cello is mijn beste vriend,’ zegt Frida zacht. ‘Ik heb hem gekozen toen ik zes was en sindsdien zijn we onafscheidelijk.’ Thuis in de heuvels rond het meer van Zürich leeft ze met haar familie, plus een hond en zes kippen. Haar liefde voor muziek ontstond ondanks – of misschien juist dankzij – een familie vol wetenschappers. ‘Muziek is mijn manier om de wereld te begrijpen.’

Sinds 2022 speelt ze in de ‘Sinfonietta der ZHdK’, het vooropleidingorkest van de Hogeschool voor de ­Kunsten in Zürich. ‘Het is magisch om mee te maken hoe klanken van indivi­duele mensen samen één groot geluid worden.’

Frida hoorde van Young via een vriendin. ‘We hebben ons allebei aangemeld en zijn allebei aangenomen! Dat maakt het extra bijzonder.’ Ze kijkt vooral uit naar het Elgar-celloconcert met Julia Hagen, haar grote voorbeeld: ‘Ik heb haar gezien tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd in Brussel. Haar muzikaliteit raakte me diep. Nu mag ik in dat stuk meespelen – in Het Concertgebouw én in de Elbphilharmonie!’

Jisse Kuipers (15), Hurdegaryp (Friesland) – trombone

‘Ik ben een echte brassband-jongen,’ vertelt Jisse, die opgroeide in een muzikaal Fries gezin. Zijn ouders ontmoetten elkaar bij de lokale fanfare, zijn zus speelde cornet en zijn moeder bugel. ‘Als kind ging ik mee naar concerten van mijn zus. De bastrombone vond ik zó gaaf. Die lage tonen – alsof-ie onder de band door brulde!’

Op zevenjarige leeftijd begon Jisse op tenortrombone. Sindsdien wordt zijn dagritme bepaald door blazen, oefenen, lessen, de sportschool en optredens met De Bazuin A. ‘Ik probeer ’s ochtends voor school al een warming-up te doen. Daarna is het studeren, oefenen, en vaak repeteren met mijn docent Quirijn van den Bijlaard of de talentklas van Frans Douwe Slot.’

In 2024 won Jisse het Koninklijk Concertgebouw Concours. Voor hem – als een van een handvol Nederlandse deelnemers – wordt Young in zekere zin een thuiswedstrijd: ‘In Het Concert­gebouw spelen is een droom. Maar ik kijk vooral uit naar de mensen – je leert zó veel van samenspelen met leeftijdsgenoten uit de hele wereld.’

Alle vier de jonge musici kijken uit naar wat hun tijd bij Young gaat brengen, en ze zijn daarin vermoedelijk representatief voor het enthousiasme en de motivatie van alle deelnemers. Grenzen worden vergeten, taalbarrières worden geslecht, wat telt is de bindende factor: muziek. Of zoals Frida het treffend zegt: ‘Soms begrijp ik mensen beter door ze te horen spelen. Muziek is alles wat onuitgesproken blijft.’