Concertgebouworkest op reis (3)
door Leonie Bot 26 aug. 2025 26 augustus 2025
We zijn aangekomen in Londen. Aan de rand van de Kensington Gardens, naast de Royal Albert Hall, zit de Gorilla Circus Trapeze School. Het is een constructie in de buitenlucht van hoge palen en touwen en een groot vangnet eronder. Gespierde mensen zwaaien door de lucht en duikelen daarna met een salto het net in.
Ik loop erlangs in de pauze tussen repetitie en concert. Het is prachtig om te zien. Maar ik krijg ook plaatsvervangend hoogtevrees, die me doet denken aan de ontheemding die ik weleens voel tijdens tournees. Met z’n allen op reis leiden we een zwevend leven, dat niets te maken heeft met het leven thuis. De kabinetscrisis en de oorlog in Gaza zijn even ver weg. Boodschappen en de was hoef je niet te doen. Alles staat in dienst van de concerten en je eigen energie om daar zo goed mogelijk te spelen. Met een intens reisschema is dat soms al moeilijk genoeg. Ik heb graag genoeg vaste grond onder m’n voeten. Maar af en toe wil ik me toch ook even mee laten voeren door de plek waar we zijn.
Op reis leiden we een zwevend leven, dat niets te maken heeft met het leven thuis
De kamers zijn voorlopig nog niet beschikbaar als we bij het hotel aankomen. En dus stap ik met Martina, Clément en Jae-Won, die een neus heeft voor leuke stekjes, in de metro naar Chinatown. Overal chaotische gezelligheid op straat, Clément doet een vreugdedansje op de muziek van een winkel waar we langslopen.
Voor het gezochte noedeltentje blijkt een dikke rij te staan die aan de overkant van de straat vrolijk doorgaat. Daarvoor hebben we niet genoeg tijd en te veel honger. Ergens anders heen dan maar. Hot Pot wordt het: met schortjes aan allerlei dingen die ik normaal nooit eet aan tafel in de kokende bouillon gooien. Daarna in de buurt nog veel meer dingen proeven, ruiken, zien. Eenmaal terug in het hotel rennen we naar onze kamers voor een snelle douche voordat we alweer naar de zaal moeten voor de repetitie. Niet gestudeerd of geslapen.
Ik knijp 'm een beetje, hoe zal dat gaan in die kolossale zaal?
En dan wordt het echt een gaaf concert, die avond. Berio is misschien nog een beetje een vreemde opwarmer in deze setting, het publiek reageert aarzelend. Maar Mahler voelt groots en meeslepend in deze gigantische negentiende-eeuwe arena met ruim 5.000 toehoorders.
Het publiek is euforisch, en wij ook. De ene helft van mij wil daarna verstandig naar bed, de andere helft wint en laat zich meevoeren met de taxi naar de Bocca di Lupo, een bekend Italiaans restaurant in Soho. Na zo’n avond ga je toch niet meteen slapen… die moet je vieren.
De volgende dag kunnen we wel een beetje uitslapen en studeren vóór ons tweede concert, die middag. We spelen mijn favoriete programma met Mozart, Bartok en Prokofiev, maar breekbaar is het ook en ik knijp hem eerlijk gezegd een beetje. Hoe zal dat gaan in die kolossale zaal?
Dan loop ik langs die zwevende acrobaten. Ze geven zich actief over aan de vaart van de trapeze, spelen met de zwaartekracht, suizen door de lucht. Vanavond gaan we alweer naar huis, dan landen we weer in het echte leven. Maar vanmiddag laat ik me nog even optillen door alles om me heen: de grootse zaal, de muziek, en mijn fijne collega’s.
We zijn aangekomen in Londen. Aan de rand van de Kensington Gardens, naast de Royal Albert Hall, zit de Gorilla Circus Trapeze School. Het is een constructie in de buitenlucht van hoge palen en touwen en een groot vangnet eronder. Gespierde mensen zwaaien door de lucht en duikelen daarna met een salto het net in.
Ik loop erlangs in de pauze tussen repetitie en concert. Het is prachtig om te zien. Maar ik krijg ook plaatsvervangend hoogtevrees, die me doet denken aan de ontheemding die ik weleens voel tijdens tournees. Met z’n allen op reis leiden we een zwevend leven, dat niets te maken heeft met het leven thuis. De kabinetscrisis en de oorlog in Gaza zijn even ver weg. Boodschappen en de was hoef je niet te doen. Alles staat in dienst van de concerten en je eigen energie om daar zo goed mogelijk te spelen. Met een intens reisschema is dat soms al moeilijk genoeg. Ik heb graag genoeg vaste grond onder m’n voeten. Maar af en toe wil ik me toch ook even mee laten voeren door de plek waar we zijn.
Op reis leiden we een zwevend leven, dat niets te maken heeft met het leven thuis
De kamers zijn voorlopig nog niet beschikbaar als we bij het hotel aankomen. En dus stap ik met Martina, Clément en Jae-Won, die een neus heeft voor leuke stekjes, in de metro naar Chinatown. Overal chaotische gezelligheid op straat, Clément doet een vreugdedansje op de muziek van een winkel waar we langslopen.
Voor het gezochte noedeltentje blijkt een dikke rij te staan die aan de overkant van de straat vrolijk doorgaat. Daarvoor hebben we niet genoeg tijd en te veel honger. Ergens anders heen dan maar. Hot Pot wordt het: met schortjes aan allerlei dingen die ik normaal nooit eet aan tafel in de kokende bouillon gooien. Daarna in de buurt nog veel meer dingen proeven, ruiken, zien. Eenmaal terug in het hotel rennen we naar onze kamers voor een snelle douche voordat we alweer naar de zaal moeten voor de repetitie. Niet gestudeerd of geslapen.
Ik knijp 'm een beetje, hoe zal dat gaan in die kolossale zaal?
En dan wordt het echt een gaaf concert, die avond. Berio is misschien nog een beetje een vreemde opwarmer in deze setting, het publiek reageert aarzelend. Maar Mahler voelt groots en meeslepend in deze gigantische negentiende-eeuwe arena met ruim 5.000 toehoorders.
Het publiek is euforisch, en wij ook. De ene helft van mij wil daarna verstandig naar bed, de andere helft wint en laat zich meevoeren met de taxi naar de Bocca di Lupo, een bekend Italiaans restaurant in Soho. Na zo’n avond ga je toch niet meteen slapen… die moet je vieren.
De volgende dag kunnen we wel een beetje uitslapen en studeren vóór ons tweede concert, die middag. We spelen mijn favoriete programma met Mozart, Bartok en Prokofiev, maar breekbaar is het ook en ik knijp hem eerlijk gezegd een beetje. Hoe zal dat gaan in die kolossale zaal?
Dan loop ik langs die zwevende acrobaten. Ze geven zich actief over aan de vaart van de trapeze, spelen met de zwaartekracht, suizen door de lucht. Vanavond gaan we alweer naar huis, dan landen we weer in het echte leven. Maar vanmiddag laat ik me nog even optillen door alles om me heen: de grootse zaal, de muziek, en mijn fijne collega’s.