Pianist/klavecinist Kristian Bezuidenhout: ‘Om zes uur is het steevast happy hour’

‘Thuis in Londen doe ik het rustig aan, dan is het vakantie. Ik ben veel op reis, dus daar hoef ik even niets. Mees­tal komt het erop neer dat ik toch aan de slag ga. Ik begin de dag vaak met het uitwerken van partituren, onder meer voor het Freiburger Barockorchester, waarvan ik muzikaal leider ben. Van het repertoire dat wij uitvoeren, bestaan vaak geen uitgeschreven orkestpartijen, dus maak ik die zelf. Een tijdrovend klusje, maar ik doe het graag.

Om twaalf uur is het tijd voor een laat ontbijt, altijd eieren, in welke vorm dan ook. In de middag studeer ik hooguit twee uur, omdat ik al een paar jaar kamp met blessures en mijn handen moet sparen.
Om zes uur is het thuis steevast ‘happy hour’, mijn partner maakt de allerlekkerste Gin Martini’s, uiteraard extra dry. ’s Avonds gaan we vaak uit met vrienden, lekker eten of naar een voorstelling.

Omdat ik zo specialistisch bezig ben, denken mensen vaak dat ik een collectie  historische instrumenten bezit. Dat is niet het geval, ik heb niet eens een vleugel staan, alleen een piano en een klavecimbel. Met als reden dat ik mij niet wil hechten aan een instrument, want meestal moet ik het doen met wat er voorhanden is.

‘Het stomen van m’n overhemd is een vast ritueel waarbij ik tot rust kom’

Wanneer ik op tournee ben werk ik hard, dan benut ik iedere minuut. Ik kan in een korte tijd veel verschillend repertoire voorbereiden, al neem ik mij telkens voor om eerder te beginnen zodat ik wat meer vrije tijd heb tussen de concerten door. Het voelt soms net als op de middelbare school, dat je op het allerlaatste moment moet stampen voor een proefwerk; blijkbaar heb ik die tijdsdruk nodig.

Ik kijk uit naar het Bach-recital in de Kleine Zaal, samen met mijn vrienden. Met dit ensemble heb ik weinig woorden nodig, we gaan zitten, luisteren en maken muziek. Lang niet al het repertoire is origineel voor klavecimbel geschreven, maar ik heb specifiek gekozen voor werken die het instrument het beste tot zijn recht laten komen.

Voor een concert trek ik mij altijd terug. In de twintig minuten voordat ik het podium opga, stoom ik mijn overhemd, een vast ritueel waarbij ik tot rust kom. In mijn koffer mag een kledingstomer dan ook niet ontbreken.’