Kleren maken de musicus

Als je zo’n kort rokje aantrekt, ja dan vraag je erom. Als je een knalpaars jasje met oranje bloemen erop aanhebt, ja dan vraag je erom. Maar waar vráág je dan precies om? Om uitgemaakt te worden voor ijdeltuit, om niet serieus genomen te worden of erger: om onverhoeds besprongen te worden? Zo’n oordeel is snel geveld, maar hoe fout kun je het hebben! Twee van de meest fantastische musici ter wereld hebben wat mij betreft ieder voor zich glashelder het tegendeel bewezen.

Allereerst pianist Jean-Yves Thibaudet. Waar het gros van de mannelijke solisten in stemmig zwart optreedt, staat hij bekend om zijn flamboyante outfits. Onlangs trakteerde hij ons op een sprankelend Vijfde pianoconcert van Saint-Saëns, met bijbehorende fluwelen loafers. Na afloop hoorde ik hem vertellen hoe hij door de natuur wordt geïnspireerd om bepaalde kleuren in de muziek te vinden, hoe hij steeds weer met een open en frisse blik het avontuur met de materie aangaat, hoe hij altijd op zoek is naar de elegantie achter de noten. Ja precies: zo speelt hij en zo kleedt hij zich. Van zweverigheid of ijdeltuiterij geen spoor.

En dan Yuja Wang, die optreedt in zeer minimale jurkjes en op torenhoge hakken. Zij is een tijdje niet bij ons geweest maar komt deze maand terug met het Tweede ­pianoconcert van Prokofjev. Een tijd geleden mocht ik haar kort interviewen en – oh vooroordeel – ik had een paar oppervlakkige vragen voorbereid. Wat is je lievelingskleur, wat is je favoriete componist, dat soort werk. Zij ontweek die vragen behendig en sprak over het belang van durf, roekeloosheid, nieuwsgierigheid en creativiteit bij de interpretatie van een compositie. En ja hoor, zo speelt zij en zo kleedt zij zich. Van koketterie of oppervlakkigheid geen spoor.

Er zullen weinig mensen zijn die de kleding­stijl van beide musici nog veroordelen wanneer zij eenmaal begonnen zijn met hun geniale muzikale interpretaties en toch wil ik het gezegd hebben: kleren vragen nergens om, maar zeggen des te meer over een mens.