Nog geen account of wachtwoord vergeten? Klik hier
column

‘Jullie hebben nog veel te leren!’

door Vrouwkje Tuinman
23 feb. 2023 23 februari 2023

Schrijfster en dichteres Vrouwkje Tuinman reflecteert in Preludium maandelijks op haar muziekleven. Deze maand: concessies in de zaal.

Hoewel de tournee waaraan ik momenteel meewerk viersterren-recensies krijgt, reken ik me nog niet rijk. Zeker niet nadat afgelopen zaterdag in de pauze een boos kijkende meneer op me afstapte. Hij stak zijn arm uit, prikte herhaaldelijk met zijn vinger in mijn richting en riep: ‘Wij gaan weg! Ik heb niets verstaan!’

De vrouw naast hem stond hartstochtelijk haar jas dicht te knopen. Ik was halverwege mijn excuses, want schrok me rot, toen het stel me onderbrak: ‘Nee, jij niet. Jóu hebben we prima verstaan.’

De situatie ging er niet op vooruit: blijkbaar woog het mij uitstekend kunnen verstaan, toch pakweg 25 minuten van het geheel, totaal niet op tegen de anderhalve minuut dat een van de musici (blijkbaar onhoorbaar) iets vertelde. Ik werd kleiner en kleiner.

Het is een dilemma in grote en kleine zalen: hoe kom je uit op geluid waarbij mensen met beter én slechter gehoor, op geweldige én matige plekken, de boel meekrijgen. Met concessies, inderdaad. Deze zaal had er zelf al eentje gedaan: er was geen budget voor geluidstechnici.

Het vervelende is dat de meeste mensen niet paranormaal zijn. Zolang de zaal lacht, huilt en klapt, heb je op het podium het idee dat ze er lekker in zitten. Maar dit echtpaar dus niet.
‘Jullie hebben nog veel te leren!’ voegde de man me nog toe.

Gelukkig is dat laatste altijd waar. De tweede helft zijn we met een openbare soundcheck begonnen, tot hilariteit van allen, en uiteindelijk bleken we, zo zei men, ‘tóch heel goed’. Ik maak het af op drie sterren.

Vrouwkje Tuinman publiceerde dichtbundels en romans, en schrijft geregeld voor onder meer dagblad Trouw en voor theatervoorstellingen. Voor haar dichtbundel Lijf­rente ontving ze De Grote ­Poëzieprijs 2020. Momenteel tourt ze door het land met de voorstelling Stop de tijd.

Hoewel de tournee waaraan ik momenteel meewerk viersterren-recensies krijgt, reken ik me nog niet rijk. Zeker niet nadat afgelopen zaterdag in de pauze een boos kijkende meneer op me afstapte. Hij stak zijn arm uit, prikte herhaaldelijk met zijn vinger in mijn richting en riep: ‘Wij gaan weg! Ik heb niets verstaan!’

De vrouw naast hem stond hartstochtelijk haar jas dicht te knopen. Ik was halverwege mijn excuses, want schrok me rot, toen het stel me onderbrak: ‘Nee, jij niet. Jóu hebben we prima verstaan.’

De situatie ging er niet op vooruit: blijkbaar woog het mij uitstekend kunnen verstaan, toch pakweg 25 minuten van het geheel, totaal niet op tegen de anderhalve minuut dat een van de musici (blijkbaar onhoorbaar) iets vertelde. Ik werd kleiner en kleiner.

Het is een dilemma in grote en kleine zalen: hoe kom je uit op geluid waarbij mensen met beter én slechter gehoor, op geweldige én matige plekken, de boel meekrijgen. Met concessies, inderdaad. Deze zaal had er zelf al eentje gedaan: er was geen budget voor geluidstechnici.

Het vervelende is dat de meeste mensen niet paranormaal zijn. Zolang de zaal lacht, huilt en klapt, heb je op het podium het idee dat ze er lekker in zitten. Maar dit echtpaar dus niet.
‘Jullie hebben nog veel te leren!’ voegde de man me nog toe.

Gelukkig is dat laatste altijd waar. De tweede helft zijn we met een openbare soundcheck begonnen, tot hilariteit van allen, en uiteindelijk bleken we, zo zei men, ‘tóch heel goed’. Ik maak het af op drie sterren.

Vrouwkje Tuinman publiceerde dichtbundels en romans, en schrijft geregeld voor onder meer dagblad Trouw en voor theatervoorstellingen. Voor haar dichtbundel Lijf­rente ontving ze De Grote ­Poëzieprijs 2020. Momenteel tourt ze door het land met de voorstelling Stop de tijd.

Dit artikel wordt u gratis aangeboden door Preludium. Meer lezen? Abonneer dan nu.